يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ لِغَدٍ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۚ إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ

«الا ای اهل ایمان، خداترس شوید و هر نفسی نیک بنگرد تا چه عملی برای فردای قیامت خود پیش می‌فرستد، و از خدا بترسید که او به همه کردارتان به خوبی آگاه است.»

هدف قرب الی الله است و هدف از قرب، لقاء الله است.

با توجه به آیات :

وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ وَنَعْلَمُ مَا تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ  ﴿ق/۱۶﴾

و ما انسان را آفريده‏ ايم و مى‏ دانيم كه نفس او چه وسوسه‏ اى به او مى ‏كند.

وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ(ق/۱۶)

و ما از شاهرگ [او] به او نزديكتريم.

وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَلَكِنْ لَا تُبْصِرُونَ(واقعه/85)

و ما به او از شما نزدیکتریم لیکن شما بصیرت ندارید.

وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ (انفال/24)

و بدانید که خدا در میان شخص و قلب او حایل می‌شود (و از اسرار درونی همه آگاه است)

خداوند از خود ما هم به ما نزدیکتر است. پس تلاش برای قرب و نزدیکی به خداوند به چه معنی است؟

از آیات قرآن و نیز روایات معصومین(ع) استفاده می شود که خدا به انسان نزدیک است ولی انسان با توجه به شدت و ضعف معرفت، بصیرت دیدن پروردگار را ندارد و به میزانی که خود را پاک نماید، چشم قلبش باز شده، بصیر می شود و توان درک قرب الهی را دارد.

پس در حقیقت، آینه غبار گرفته قلب، مانند حجابی موجبات عدم بصیرت و در نتیجه دوری از خداوند را فراهم می آورد.قرآن کریم می فرماید:

كَلَّا ۖ بَلْ ۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ(مطففین/14)

چنین نیست که آنها می‌پندارند، بلکه اعمالشان چون زنگاری بر دلهایشان نشسته است!

در فرهنگ قرآنی، دوری از خداوند به عنوان فراموشی خداوند مورد توجه قرار گرفته است. این فراموشی در کنار خود فراموشی، فصل نوینی از قرب و بُعد را به روی انسان می گشاید.

وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ(/19)

و چون كسانى مباشيد كه خدا را فراموش كردند و او [نيز] آنان را دچار خودفراموشى كرد؛ آنان همان نافرمانانند.

به بیان دیگر انسانی که خدا را فراموش می کند، جرأت ورود به حریم محرمات را پیدا میکند و به خود فراموشی دچار می شود. یعنی در حقیقت آینه غبارآلود انسان، قدرت خدابینی را از او می گیرد و در سوی مقابل خدا نیز او را مورد نظر و توجه قرار نمی دهد.

نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُمْ(توبه/67)

چون خدا را فراموش کردند خدا نیز آنها را فراموش کرد (یعنی به خود واگذاشت تا از هر سعادت محروم شوند) 

نتیجه این فراموشی خداوند، همان کور شدن انسان  و دور شدن از خداوند است.نتیجه قرب، ورود به حصار امن الهی یا منطقه مخلَصین است. در آنجا مخلصین با چشم قلب خداوند را مشاهده می کنند و قدرت وصف خداوند روزیشان می شود. در حقیقت هیچکس به جز مخلَصین توان وصف کامل خداوند را ندارد. در آیات 160 و 161 سوره صافات چنین آمده ایست:

سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ * إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ

از آن وصف که می آورند خدا منزه است* مگر بندگان مخلص خدا

خداوند ,اللَّهَ ,فراموشی ,انسان ,توجه ,آیات ,نَسُوا اللَّهَ ,توجه قرار ,أَقْرَبُ إِلَيْهِ ,وَنَحْنُ أَقْرَبُ ,وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ منبع

مشخصات

تبلیغات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

سقف کاذب کافی نت کلیک بردخون - بوشهر آهنگ جدید ایرانی دبی سنج خانواده برتر کار آفرینی دانشگاه ازاد مشهد عشق کتاب